_____________________________
بیشتر از ده سال هست که وبلاگ نویسی می‌کنم.
در طول این مدت، یکی دو وبلاگ ثابت داشتم که هنوزم هستن؛ و وبلاگهای متعددی که حذف کردم.
( اول داخل پرانتز بگم که چون برام مهم هستین این پست رو می‌نویسم، دروغ هم توی ذاتم نیست که خدای نکرده بخوام دروغ بگم یا تزویر کنم؛ حاشا و کلّا؛ همیشه خالصانه و صادقانه با دیگران تعامل داشتم؛ برای همین اینها رو می‌نویسم )
.
چنتا نکته رو در مورد خصوصیات وبلاگ نویسی ام می‌خوام بگم خدمتتون:
.
1. همیشه مخاطبینم برام مهم بودن، دنبال کنندگانم برام مهم و عزیز و محترم بودن و هستن. تک تکشون. چه خانم ، چه آقا.
.
2. همیشه وقتی پست گذاشتم، خودم قبلش چندین بار خوندم و خودمو جای مخاطبینم گذاشتم که ببینم چه حس و حالی از نوشته‌های من بهشون دست میده.
حلاجی کردم نوشته‌هامو، که مبادا خدای ناکرده کسی رنجیده خاطر بشه از نوشته‌های من.
یا اینکه خدای نکرده سوء برداشتی داشته باشه.
هرچند اکثراً هم که مخاطبینم رو محک زدم، متوجه شدم که اصلاً حرفمو نگرفتن و برداشت غلط داشتن! و این برام آزار دهنده بوده.
.
3. همیشه با مخاطبینم صادق و شفاف بودم؛ صادقانه هرچی که بود نوشتم. حقیقتها رو نوشتم. حتی حقیقتهای ذهنی که از نظر من، اونها هم حقیقی هستن و وجود دارن.
.
4. آدم منفعلی هستم و در عین حال یه چهارچوب رفتاری خاصی برای خودم تعیین کردم که بشدت بهش پایبندم از جمله فرار از تنش و اضطراب و دورویی و آسیب روحی، روانی؛ جهت محافظت و صیانت از حریم لطافت و طهارت درونی.
.
5. دیروز به یکی از دخترانم در بیان پیام دلتنگی دادم؛ جوابش بشدت قلبم رو تکون داد. روی برگشتم فکر می‌کنم. یچیزایی رو باید برای خودم حل کنم تا متقاعد بشم به ادامه‌ی وبلاگ نویسی. اگه به نتیجه رسیدم بر می‌گردم.
.
6. برام مهم و عزیزید و محترم.